Łysienie bliznowaciejące

Łysienie bliznowaciejące to nieczęsto występująca choroba, jednocześnie jest niełatwa w leczeniu. Prowadzi do trwałej utraty włosów. Jest diagnozowana u osób, u których uszkodzeniu ulegają mieszki włosowe, a zdrowa tkanka w okolicy skóry głowy zastąpiona jest tkanką bliznowaciejącą.

Przyczyny łysienia bliznowaciejącego

Przyczyny łysienia bliznowaciejącego
Pierwotne	Mieszki włosowe niszczy specyficzny dla nich stan zapalny	Choroby autoimmunologiczne Choroby genetyczne
Wtórne	Zniszczenie mieszka włosowego to skutek uboczny procesu ogólnie uszkadzającego skórę	Infekcje Poparzenia Nowotwory Napromieniowanie Powikłanie po infekcji

Łysienie bliznowaciejące pojawia się, gdy dochodzi do trwałego uszkodzenia mieszków włosowych. W efekcie włosy nie są w stanie rosnąć, co wiąże się z permanentną ich utratą. W przypadku łysienia bliznowaciejącego nie można wskazać jednej grupy przyczyn. Takich czynników może być bardzo wiele.

Czynniki genetyczne

Uważa się, że ten typ łysienia w dużym stopniu jest uwarunkowany genetycznie. Choroba ta może być dziedziczona, gdy pojawia się na przykład w wyniku nieprawidłowego rozwoju skóry, wrodzonego ogniskowego niedorozwoju chrząstek, wrodzonego niedorozwoju skóry, nietrzymania barwnika, choroby Choroba Dariera, pęcherzowego oddzielania się naskórka, Zespółu KID, Goltza oraz Genodermatozy (tzw. rybia łuska). Są to bardzo poważne wady genetyczne. Mniej dotkliwymi przyczynami genetycznymi są: naczyniaki jamiste, znamiona łojowe oraz znamiona naskórkowe.

Czynniki infekcyjne

U części pacjentów łysienie bliznowaciejące pojawia się jako powikłanie po miejscowej infekcji bakteryjnej (np. w wyniku przebiegu półpaśca). W tym wypadku to właśnie infekcja bakteryjna zapoczątkowuje stan zapalny, zajmujący mieszki włosowe. Komórki układu odpornościowego wytwarzają substancje, które mają zwalczać infekcję.

Łysienie bliznowaciejące obejmuje w zasadzie całą grupę różnych chorób, powodujących trwałą utratę włosów i powstawanie blizn. Diagnozuje się je zaledwie u 7% tracących włosy pacjentów. Jest to więc choroba rzadka i stosunkowo niedawno opisana – około 20 lat temu. Przed wykryciem łysienia bliznowaciejącego pacjenci często skarżą się na ból, pieczenie i swędzenie skóry pod włosami, a ich dyskomfort nasila się podczas dotykania głowy i czesania włosów. Sposób leczenia zależy od przyczyny, dlatego bardzo ważna jest tu szybka i trafna diagnoza specjalisty – mówi Justyna Masal-Ochotny, kosmetolog Clinica Cosmetologica

Mechaniczne uszkodzenia

Z bliznowaceniem tkanki w okolicach głowy wiążą się również różnego rodzaju uszkodzenia mechaniczne. W wyniku powstania rany, oparzenia, odmrożenia lub innego urazu dochodzi do powstania blizny, która zajmuje również mieszki włosowe, uniemożliwiając wzrost włosów.

Choroby autoimmunologiczne

W niektórych przypadkach proces zapalny, powodujący bliznowacenie tkanki, jest wynikiem zaburzeń o podłożu autoimmunologicznym. W przypadku chorób autoimmunologicznych układ odpornościowy uważa zdrowe tkanki organizmu za obce lub uszkodzone. Wówczas atakuje je i niszczy.

Objawy łysienia bliznowaciejącego

Łysienie bliznowate pojawia się częściej u kobiet niż u mężczyzn. W większości przypadków u osób w wieku pomiędzy 30. a 50. lat. Pierwsze zmiany pojawiają się w okolicy ciemieniowej. Łysienie czołowe bliznowaciejące jest bardzo rzadkie. Z czasem ognisko chorobowe się rozszerza.
W obszarze chorobowym skóra jest cienka, błyszcząca, niewidoczne są mieszki włosowe. Pojawiają się pojedyncze kępki włosów.

Badania

Chcąc jednoznacznie zdiagnozować łysienie bliznowaciejące, niezbędna jest profesjonalna diagnostyka. Podstawowymi badaniami jest Trichoskopia oraz Trichogram, które umożliwiają dokładną analizę skóry głowy oraz włosów wraz z cebulkami. Pozwalają one na stwierdzenie obecności tkanki bliznowatej w obszarze chorobowym, a także stwierdzenie utraty mieszków włosowych.

Dodatkowo pacjent może zostać poproszony o wykonanie badań krwi, które pozwalają upewnić się co do przyczyny pojawienia się tego typu łysienia. Chodzi przede wszystkim o wykluczenie zakażeń bakteryjnych, grzybicznych, ale też chorób o podłożu autoimmunologicznym.

Leczenie

W przypadku łysienia bliznowaciejącego, które jest bardzo trudne w leczeniu, najlepsze efekty uzyskuje się podczas specjalistycznych zabiegów trychologicznych takich, jak:

• Karboksyterapia Reology2: to zabieg polegający na podaniu śródskórnie lub podskórnie dwutlenku węgla. W efekcie rozszerzają się naczynka krwionośne i pojawiają nowe,
• mezoterapia: to pojęcie odnoszące się do grupy zabiegów, polegających na podaniu bezpośrednio do skóry odpowiednich substancji odżywczych. Wykonuje się mezoterapię igłową, mikroigłową oraz bezigłową. W przypadku mezoterapii igłowej koktajl odżywczy podany zostaje za pomocą kaniuli. Mezoterapię mikroigłową wykonuje się za pomocą urządzenia Dermapen/Mezopen, którego głowica pokryta jest niewielkimi igłami. Do mezoterapii bezigłowej wykorzystuje się Dermojet. Podczas wszystkich wspomnianych zabiegów najczęściej podaje się kortykosteroid – Triamcinolone acetonide (Kenalog) lub osocze bogatopłytkowe, pobrane wcześniej od pacjenta,
• Dr.CYJ Hair Filler: to wyjątkowy preparat, będący mieszanką siedmiu peptydów oraz kwasu hialuronowego. Podaje się go iniekcyjnie,
• Kriomasaż Cryo-S: to nowoczesne zabiegi wykorzystujące właściwości mrożenia. Taki efekt osiągany jest poprzez podanie podtlenku azotu. W efekcie pobudza się odnowę biologiczną,
• terapia UVA/UVB/PUVA: to rozwiązanie wykorzystywane przede wszystkim u osób z łysieniem plackowatym, choć nie tylko. Podczas zabiegów skórę głowy naświetla się promieniami UV.

Domowe metody

W przypadku łysienia bliznowaciejącego domowe sposoby nie są skuteczne. Samodzielnie, bez profesjonalnej kuracji prowadzonej przez specjalistę, nie jesteśmy w stanie pobudzić wzrostu włosów – mieszki włosowe są zniszczone. Co ważne, nawet leki stosowane zarówno doustnie, jak i miejscowo, nie są wystarczająco efektywne. To właśnie nowoczesne zabiegi trychologiczne dają największą szansę na całkowite wyzdrowienie.

Podsumowanie

Łysienie bliznowaciejące jest bardzo trudne w leczeniu. Jednakże jest ono możliwe. Warunek? Trzeba działać profesjonalnie i zdecydowanie. W przypadku podejrzenia wystąpienia tego problemu należy natychmiast skonsultować się z kosmetologiem trychologiem lub dermatologiem trychologiem.

FAQ

1. Czy łysienie bliznowaciejące da się powstrzymać?

Sposób leczenie łysienia bliznowaciejącego zależy od jego przyczyny, dlatego najistotniejsze jest uzyskanie poprawnej diagnozy, Rozwój choroby można zahamować farmakoterapią, ale w ten sposób nie spowodujemy, że włosy odrosną. Wypadanie włosów zatrzymają zabiegi trychologiczne. Farmakoterapia wyciszy towarzyszące wypadaniu włosów inne nieprzyjemne objawy choroby, takie jak ból, świąd, pieczenie, a także zatrzyma infekcję i wyciszy chorobę immunologiczną, gdy to ta jest przyczyną łysienia bliznowaciejącego.

2. Czy łysienie bliznowaciejące leczy się przeszczepem włosów?

Leczenie chirurgiczne – przeszczep mieszków włosowych, jest możliwy wyłącznie, gdy choroba jest w remisji, zmiany są utrwalone, nie ma stanu zapalnego i nie pojawiają się nowe zmiany przynajmniej od roku do dwóch. W innym przypadku przeszczep nie ma sensu, ponieważ choroba rozwinie się na przeszczepionej skórze.

3. Czy są nieinwazyjne formy leczenia bliznowaciejącego?

Tak, z łysieniem bliznowaciejącym skutecznie radzą sobie zabiegi trychologiczne: mezoterapia, karboksyterapia, kriomasaż i mezterapia. Omówiono je pokrótce wyżej.

Bibliografia:

1. Rakowska A., Slowinska M., Kowalska-Oledzka E., Warszawik O., Czuwara J., Olszewska M., et al.: Trichoscopy of cicatricial alopecia. J Drugs Dermatol, 2012
2. Rakowska A., Slowinska M., Kowalska-Oledzka E., Olszewska M., Rudnicka L.: Dermoscopy in female androgenic alopecia: method standardization and diagnostic criteria. Int J Trichology, 2009
3. Wiedemeyer K., Schill W.B., Löser C.: Diseases on hair follicles leading to hair loss part II: scarring alopecias. Skinmed, 2004
4. Sperling F.C.: Classification of hair disease. [w:] An atlas of hair pathology with clinical correlations. L.C. Sperling (red.). The Parthenon Publishing Group, London, 2003
5. Tosti A.: Dermoscopy of hair and scalp disorders. Informa Healthcare, London, 2007